Planta endémica de Galiza descrita polo botánico Francisco Javier Silva Pando en 1987. Sobre rochas básicas (gabros principalmente) e ultrabásicas. Hemicriptófita con vástagos rosulados. En altitudes dende 380 a 540 metros. Planta perenne con estolóns subterráneos, acaule a subacaule. Follas dispostas en roseta, enteiras, lobadas o pinnatisectas. Capítulos de hasta 4 cm de diámetro. Brácteas suborbiculares con recia espiña punzante. Corola amarela o alaranxada. Aquenios grandes, comprimidos lateralmente con vilano curto, finalmente caedizo.
Polinización entomófila especializada principalmente por abellóns do xénero Bombus e abellas. Floración: Maio-Xuño. Fructificación: Xullo-Agosto. Dispersión das sementes principalmente por formigas tendo tamén un papel secundario as correntes auga (Mirmecocoria e Hidrocoria accidental).
O promedio de fructificación é duns 15 froitos por vástago. A xerminación en condicións óptimas de laboratorio é aproximadamente do 30%, sendo moi inferior nos medios onde habita. A taxa de supervivencia das plántulas é tamén moi baixa. Por tanto a reproducción desta especie ten lugar principalmente por fragmentación de rizomas radiculares subterráneos.
Restrinxida á área dos Montes do Castelo; Concellos de Carballo, Coristanco, Santa Comba, e Tordoia.
Claros de matogueiras en xeral pouco desenvoltos, de escasa talla ou queimados periódicamente, taludes e beiras de camiños (Ulici europaei-Ericetum cinereae, Cirsio filipenduli-Ericetum ciliaris e Carici binervis-Ericetum ciliaris).
As especies acompañantes máis frecuentes son: Lithodora prostrata, Ulex europaeus subsp. europaeus, Erica cinerea, Erica umbellata, Erica ciliaris, Pteridium aquilinum, Genista tridentata, Pseudarrhenatherum longifolium, Arenaria montana, Agrostis curtisii, Rubus sp. etc