Clasificación:

• Reino: Plantae

• División: Magnoliophyta

• Clase: Magnoliopsida

• Orde: Rosales

• Familia: Rosaceae

• Xénero: Prunus

• Especie: Prunus lusitanica L.

Nome común: Laurel Portugués o Loro (Castelán), Loureiro portugués ou Loureiro Bravo (Galego).

Distribución: 

Prunus lusitanica é unha especie nativa do oeste da Península Ibérica, incluíndo boa parte de Portugal e zonas húmidas do noroeste e centro de España, con presenza localizada en Galicia, Asturias e o Sistema Central (Aedo, 2013). Tamén aparece de maneira natural en Macaronesia, especialmente nas Azores, onde se recoñece a subespecie Prunus lusitanica subsp. azorica (H. C. Watson) Franco (Valdés et al., 2012). A súa presenza esténdese ao noroeste de África, en áreas montañosas de Marrocos. Fóra da súa área nativa, foi amplamente cultivado en Europa occidental e naturalizado en rexións húmidas de Francia, Reino Unido, e partes de América do Norte e Oceanía (González et al., 2004).

Hábitat e Ecoloxía:

Esta especie atópase preferentemente en bosques húmidos atlánticos, vales fluviais e ladeiras sombreadas, onde o solo é profundo, ben drenado e rico en materia orgánica. Prefire climas suaves con alta humidade ambiental, sendo sensible á seca prolongada e ás xeadas intensas. En Galicia, aparece en formacións mixtas con carballos (Quercus robur), acivros (Ilex aquifolium) e teixos (Taxus baccata) (Castroviejo et al., 1986–2021).

Morfoloxía e Fenoloxía:

Prunus lusitanica pode alcanzar entre 3 e 8 metros de altura, sendo de folla perenne, cun limbo brillante, coriáceo e de bordo finamente dentado. A floración ocorre entre maio e xuño, con inflorescencias en panículas brancas, aromáticas e nectaríferas. O froito é unha drupa globosa de cor negra ao madurar, dispersada por aves (Tutin et al., 1968).

Usos e Conservación:

A pesar da súa relativa rareza natural en certas áreas, o loureiro portugués é amplamente empregado na xardinaría ornamental europea debido ao seu valor estético e á súa resistencia ao recorte. Algunhas subespecies están consideradas de interese para a conservación, particularmente nas Azores, onde forma parte da vexetación endémica da laurisilva (Silva et al., 2005).

Es fácil confundirla con el laurel-cerezo (Prunus laurocerasus L.), que es muy frecuente en jardinería, procede del mediterráneo oriental y del Cáucaso, y se ha asilvestrado en algunos puntos de la Península como la Estremadura portuguesa, Galicia, la Cornisa Cantábrica y Cataluña. Se distingue porque sus ramillas no son rojizas, y las hojas son más anchas hacia la mitad superior y con el rabillo más corto.

El loro está incluido en los catálogos de flora amenazada o protegida de España, Portugal, Cataluña, Castilla-La Mancha, Castilla y León, Extremadura, Galicia, La Rioja, Navarra y País Vasco.

Prunus era el nombre romano del ciruelo y el que se dio después también a las especies de frutos semejantes con un hueso; lusitanica se debe a que fue descrito en Portugal como especie para la ciencia.

Bibliografía:

• Aedo, C. (2013). Prunus lusitanica. Flora Iberica. Real Jardín Botánico, CSIC.
• Castroviejo, S. et al. (1986–2021). Flora Iberica. Vols. I–XXI. Madrid: Real Jardín Botánico, CSIC.
• González, A., Izco, J., & Guitián, J. (2004). Guía das árbores de Galicia. Xerais.
• Silva, L., Ojeda Land, E., & Rodríguez Luengo, J. L. (2005). Plantas invasoras e protección da flora autóctona nas Illas Azores. Gobierno Regional dos Açores.
• Tutin, T. G., Heywood, V. H., Burges, N. A., et al. (1968). Flora Europaea, Volume 2. Cambridge University Press.
• Valdés, B., Talavera, S., & Fernández-Galiano, E. (2012). Flora vascular de Andalucía Occidental. Ketres.