Clasificación:

• Reino: Plantae

• División: Polypodiophyta

• Clase: Polypodiopsida

• Orde: Polypodiales

• Familia: Blechnaceae

• Xénero: Blechnum

• Especie: Blechnum spicant (L.) Sm.

Distribución xeográfica:

A distribución de Blechnum spicant abrangue boa parte de Europa atlántica e central, Escandinavia, áreas montañosas do sur de Europa, parte do Cáucaso e América do Norte occidental. Na Península Ibérica aparece principalmente na faixa atlántica e eurosiberiana, sendo frecuente en Galicia, Cordilleira Cantábrica, Sistema Central e macizos húmidos do norte de Portugal (Castroviejo et al., 2007; Valdés et al., 1987).

Morfoloxía:

Blechnum spicant é un fento de rizoma reptante, curto e recuberto por escamas castañas. Presenta frondes dimorfas:

• As frondes estériles son arqueadas, de entre 20 e 60 cm, pinnadas, con pínnulas opostas, de marxe enteira ou lixeiramente dentada.

• As frondes fértiles son máis erectas, máis estreitas e levan soros lineares continuos na cara inferior das pínnulas, sen indusio verdadeiro, aínda que protexidos por enrolamento das marxes.

As frondes disponse en roseta basal, formando moitas veces pequenos agrupamentos clónicos a través da extensión dos rizomas.

Hábitat e ecoloxía:

B. spicant é típico de ambientes sombreados, moi húmidos e con solos acedos, frecuentemente silíceos e con escasa alteración. En Galicia e no noroeste ibérico, aparece en:

• Bosques acidófilos de Quercus robur e Betula pubescens

• Vales encaixados con regatos ou fontes permanentes

• Beiras de camiños húmidos, ladeiras con musgos ou brañas boscosas

A especie é sciáfila e higrófila, con alta capacidade de colonización de microhábitats forestais húmidos, especialmente nos que se mantén a estrutura arbórea e o solo sen compactación. Desempeña un papel importante na protección do solo fronte á erosión e como indicador de ecosistemas forestais maduros ben conservados (Page, 1997).

Importancia ecolóxica:

Blechnum spicant constitúe un elemento esencial das comunidades higrófilas acidófilas e está asociada a hábitats prioritarios segundo a Directiva Hábitats (92/43/CEE), especialmente os bosques atlánticos húmidos temperados. A súa presenza indica estabilidade ecolóxica e boa calidade edáfica, sendo sensible á fragmentación forestal e ao cambio de uso do solo. Actualmente non está considerada globalmente ameazada, pero localmente pode sufrir regresión por drenaxes, plantacións forestais artificiais e apertura de vías forestais (Jermy et al., 1978; Page, 1997).

Bibliografía:

• Castroviejo, S. et al. (eds.) (2007). Flora Iberica, Vol. I–XVI. Real Jardín Botánico, CSIC, Madrid.

• Jermy, A.C., Page, C.N., Camus, J., Fraser-Jenkins, C.R. (1978). British Ferns and their Allies. Botanical Society of the British Isles.

• Page, C.N. (1997). The Ferns of Britain and Ireland. Cambridge University Press.

• Perrie, L.R. et al. (2014). Generic delimitation and biogeography of the fern family Blechnaceae with a focus on the Australasian region. Taxon, 63(4), 745–758.

• Valdés, B., Talavera, S., Fernández-Galiano, E. (1987). Flora vascular de Andalucía Occidental. Ketres Editora.

• European Commission (1992). Council Directive 92/43/EEC on the conservation of natural habitats and of wild fauna and flora.